Η Καμπάνα του Πόντου. Μέρος 9ο . Δραματοποίηση: Εύξεινος Λέσχη Τρικάλων.

 IX

Από Θεού ερχίνεσαν να κρούγνε τα καμπάνας,

χωρίς Δεσπότ’ διαταγήν και Διάκου συνεργίαν…

Αγέρτς κι η Θεοσκέπαστος και η Αγιά Μαρίνα

ερχίνεσαν με τα μικρά, τ’ ελαφρά καμπανόπα.

Με τα βαρέα, τα τρανά τ’ Εξώτειχα Αγιάννες,

εβρόντεσενΆε-Γοργόρτς, Άε-Βασίλτς βουΐζει,

Υπαπαντή και ο Χριστόν, κι Άε-Γιάννες τη Δαφνούντας…

Εξέγκεν λάμψιν θεϊκόν, τ’ Αγιά-Σοφιάς ο τρούλον

ο Άγιος Ευγένιος έλαμψεν άμον Ήλες,

Αστράφτ’ η Χρυσοκέφαλος κι αντιφεγγίζ’ το Κάστρεν,

Άε-Φίλπον λαμποκοπά κι η θάλασσα ασημούται…

Τ’ Ελεούσας, αποθαμέν’, έψανε τα κερία…

και τ’ Άε-Σάββα φώ ταξεν, μονάχον, η καντήλα…

Τα ‘ρημοκλήσια τα μικρά, κι ούλια τα παρεκκλήσια

εφώταζαν… κι εφώτιζαν… ‘ς σην Γην εγένταν άστρα…

Καμπάνας μικρά και τρανά, ούλια έναν εγένταν.

Έναν καμπάναν κρεμαστόν απάν’ ‘ς σην Τραπεζούνταν…

Και κρούει… και κρούει… βροντά… και κλαίει…

‘Σ σ’ έναν Αγοίκον Λείμψανον, αγοίκον κλαίει καμπάνα…